W najbliższą niedzielę, będziemy obchodzić bardzo ważne święto narodowe, święto Konstytucji 3 Maja. Uchwalenie konstytucji w dniu 3 maja 1971 roku było jednym z najdonośniejszych wydarzeń w historii naszego kraju. Aby w pełni zrozumieć jego wagę należy cofnąć się do tamtych czasów – II połowy XVIII wieku. W tym czasie Rzeczpospolita Obojga Narodów przeżywała ogromny kryzys, spowodowany ciągłymi kłótniami stronnictw magnackich, podsycanymi przez coraz bardziej jawne wtrącanie się w sprawy wewnętrzne naszego kraju państw sąsiednich. W rezultacie Polska stawała się państwem coraz słabszym. Doskonale rozumiał to nasz ówczesny władca, Stanisław August Poniatowski. Król skupiał wokół siebie reformatorów i ludzi, którym dobro państwa leżało na sercu. Dzięki ich wytrwałym i cierpliwym staraniom, w roku 1788 obrady rozpoczął sejm, nazwany potem Wielkim, który prace swe kontynuował przez następne cztery lata. Podczas jego obrad, 3 maja 1791, mimo oporu ze strony dużej części posłów szlacheckich uchwalono ten wiekopomny dokument – konstytucję. Dawała ona Polsce realną szansę na odbudowę utraconej siły, dzięki reformom wzmacniającym państwo, m.in. poprzez likwidację wolnej elekcji i liberum veto oraz wprowadzenie wielu nowych praw.
Konstytucja, niestety nigdy nie weszła w życie. Przeszkodziła w tym otwarta ingerencja wojsk carycy Katarzyny II, władczyni Rosji. Nie umniejsza to jednak jej znaczenia. Jest dowodem wytrwałości polskich patriotów, którzy wbrew wielu przeciwieństwom potrafili zdobyć się na wysiłek ratowania państwa. Należy także pamiętać o roli Konstytucji 3 Maja w historii nowożytnej -był to drugi taki dokument na świecie, po konstytucji USA, a pierwszy w Europie.
Według prof. Henryka Samsonowicza Konstytucja 3 Maja stanowi ważny element pamięci zbiorowej, bez której żadna wspólnota istnieć nie może. Jego zdaniem, Polska odzyskiwała niepodległość trzykrotnie: właśnie 3 maja 1791 r. oraz 11 listopada 1918 r. i 4 czerwca 1989 r.