Pedagog szkolny

Pedagogiem/pedagogiem specjalnym w naszej szkole jest p. Maja Barszczak.

Telefon kontaktowy: 25 794 33 96

mailpedagog@czworka.siedlce.pl

Pedagogiem specjalnym jest p. Katarzyna Przęczak.

Telefon kontaktowy: 25 794 33 96

mail: katarzyna.przeczak@czworka.siedlce.pl

HARMONOGRAM PRACY

Kilka słów od pedagoga szkolnego:

Szanowni Państwo,

oferuję Państwu wsparcie oraz pomoc w rozwiązywaniu niepokojących Was sytuacji, jakie mogą dotyczyć Waszego dziecka. Chętnie pomogę, gdy:
∙ macie problemy w rozpoznawaniu trudności w nauce bądź innych niepowodzeniach szkolnych doświadczanych przez Wasze dziecko,
∙ wasza pociecha ma trudności w nawiązywaniu relacji z rówieśnikami, nauczycielami, rodziną oraz gdy te relacje nie są takie, jakimi być powinny,
∙ istnieje potrzeba udzielenia Waszemu dziecku wsparcia,
∙ zauważycie niepokojące Was zmiany, jakie pojawiają się w jego zachowaniu,
∙ zaistnieje każda inna sytuacja i sprawa, która jest dla Was i Waszego dziecka ważna.

Ponadto zachęcam do odwiedzania naszej strony, na której systematycznie zamieszczać będę porady na temat radzenia sobie w trudnych sytuacjach szkolnych i wychowawczych. Proszę również o propozycje tematów bliskich Wam i Waszym dzieciom.

Serdecznie zapraszam i liczę na owocną współpracę.

Zapraszam do gabinetu mieszczącego się przy wejściu do szkoły (koło szatni).

Informacja MEN i GIS na temat potencjalnych zagrożeń związanych ze stosowaniem elektronicznych papierosów (treść)

Wspólnie poradźmy sobie z agresją i przemocą u dzieci?

Szanowni Państwo!
agresja1Zachowania agresywne i przemocowe występują coraz częściej wśród dzieci i młodzieży. Naszym zadaniem, jako osób dorosłych, jest takie pokierowanie naszymi pociechami, by potrafiły sobie poradzić z trudnymi emocjami. Należy pamiętać, że agresja u dzieci nie wynika z ich złej woli, ale z różnych problemów. Dzieci zachowują się agresywnie w sytuacjach dla siebie trudnych, np. w sytuacjach konfliktowych, podczas obniżonego poczucia własnej wartości, podczas utraty poczucia bezpieczeństwa, podczas nieoczekiwanych – zaskakujących zmian, braku poczucia akceptacji, nieumiejętności budowania właściwych relacji rówieśniczych, niepowodzeń w życiu rodzinnym i szkolnym.
Zachowania agresywne dzieci stanowią problem wychowawczy zarówno dla ich rodziców jak i nauczycieli, dlatego też tak ważna jest między nami współpraca i komunikacja. By wyeliminować niepożądane zachowania dzieci, należy podejmować jednolite oddziaływania wychowawcze w domu i w szkole.
Poniżej przedstawiam Państwu kilka wskazówek, które powinny pomóc Państwu w eliminowaniu zachowań niepożądanych:agresja2
1. Jak najczęściej rozmawiajcie Państwo o swoich uczuciach – nazywajcie je, nie wstydźcie się, powiedzcie dziecku, że może Wam o wszystkim mówić. Wczuwajcie się Państwo w uczucia i emocje swoich dzieci – nigdy ich nie bagatelizujcie. Nie ukrywajcie też swoich odczuć. Niech dziecko wie, że dorośli też mają prawo do obniżonego samopoczucia, trosk i problemów;
2. Nauczcie dziecko słuchania siebie i innych. Niech wie, że ważne tematy zasługują na długie rozmowy, podczas których wszyscy ich uczestnicy zostaną wysłuchani i dostaną czas na swobodne wypowiedzenie się. Pokaże to Waszym dzieciom, że są ważne;
3. Nauczcie dziecko przeżywania nie tylko sukcesów, ale też porażek. Opowiedzcie dziecku o swoich doświadczeniach, sytuacjach, gdy Wam coś nie wyszło. Dzięki temu będą bardziej otwarte i śmiałe;
4. Nie bądźcie Państwo wzorem agresywnych zachowań, jako dorośli kontrolujmy swoje emocje – dzieci stale nas obserwują i naśladują;
5. Nazywajmy otwarcie niewłaściwe zachowania dzieci oraz podejmujmy natychmiastowe interwencje;
6. Zawsze chwalcie dobre zachowania swojego dziecka i negujcie, gdy zachowuje się w sposób niewłaściwy – podkreślając konsekwencje wynikające z dobrego i złego postępowania;
Szanowni Państwo, pamiętajmy, że najważniejsze jest kontrolowanie zachowania dziecka, wskazanie właściwych sposobów postępowania i naprowadzanie na właściwą drogę. Głęboko wierzę, że wspólne oddziaływania szkoły i domu są w stanie zminimalizować zachowania agresywne i przemocowe wśród dzieci.

Poczucie własnej wartości – pomóżmy naszym dzieciom je wzmocnić.

Szanowni Państwo,

W czasach współczesnych zarówno wśród ludzi dorosłych jak i dzieci zdarzają się zaburzenia w dokonywaniu obiektywnej oceny własnej osoby. Zaniżona samoocena może bardzo negatywnie wpłynąć na osiągnięcia dydaktyczne naszych pociech. Negatywnie rzutuje również na funkcjonowanie w życiu społecznym, a przede wszystkim w tak ważnych dla dzieci relacjach rówieśniczych. To od nas dorosłych ( rodziców, nauczycieli) w dużej mierze zależy jak o sobie myśli nasze dziecko. Poniżej przedstawiam Państwu kilka rad, które wesprą Państwa w pracy z Waszymi dziećmi:

  1. Pozwólmy dzieciom rozwijać ich zainteresowania. Nie upierajmy się przy jednej aktywności. To normalne, że nasze dziecko szybko się nudzi i chce spróbować nowych rzeczy. Dziś podoba się taniec, za miesiąc gimnastyka, a po roku może okazać się, że Państwa córka jest uzdolniona plastycznie. To dzięki Państwa wsparciu jest w stanie odkryć swój prawdziwy talent.
  2. Aby zainteresowanie pasją szybko nie znikło, szukajmy kompetentnych instruktorów, znajdźmy czas na rozmowy o zainteresowaniach, oglądajmy filmy i wystawy tematyczne, uświadamiajmy dziecku, że to co robi jest ważne również dla nas.
  3. Gdy dziecko szybko zniechęci się i będzie chciało zrezygnować z rozwijania swojej pasji, nie bagatelizujmy tego. Zastanówmy się jaki jest tego powód. Wspólnie z pociechą nazwijmy emocje i uczucia jakie mu towarzyszą. Spróbujmy zmotywować je do dalszej pracy.
  4. Pamiętajmy, by wspierać dziecko w odnoszeniu porażek. Uświadommy mu, że jest ona rzeczą normalną, oswójmy je z nią. Pomóżmy dziecku pokonać strach. Dajmy możliwość popełniania i naprawiania błędów.
  5. Starajmy się codziennie wesprzeć dziecko w budowaniu wiary w jego możliwości. Czcze chwalenie zdolności dziecka w niczym nie pomoże. Nauczmy dziecko wiary we własne możliwości, zachęćmy do podejmowania wyzwań, nauczmy szukania pomocy. Nie wyręczajmy dziecka, bądźmy blisko niego i wskazujmy drogi rozwiązania.

Rady zostały napisane na podstawie artykułu p. Anety Olkowskiej „Poprowadź swoje dziecko do sukcesu”, gdzie ekspertem była Pani Joanna Steinke-Kalembka, psycholog, psychoterapeutka, autorka książki „Dodaj mi skrzydeł! Jak rozwijać u dzieci motywację wewnętrzną?”

Szanowni Państwo,dysleksja
w dniach 03-09.10 obchodzony jest Europejski Tydzień Świadomości Dysleksji.
Dysleksja rozwojowa to specyficzne trudności w nauce czytania i pisania. Dysleksja jest spowodowana zaburzeniami podstawowych funkcji poznawczych, które mogą dotyczyć:

  • percepcji wzrokowej – objawiającej się widzeniem, ale niedostrzeganiem,
  • percepcji fonologicznej – objawiającej się słyszeniem, ale nieusłyszeniem,
  • integracji powyższych procesów.

Odmiany dysleksji:

  • dysleksja – terminem stosowanym także w węższym znaczeniu, do specyficznych trudności w czytaniu;
  • dysortografia – specyficzne trudności w pisaniu, przejawiające się popełnianiem różnego typu błędów, w tym ortograficznych, mimo znajomości zasad poprawnej pisowni;
  • dysgrafia – zniekształcenia strony graficznej pisma – brzydkie, niekaligraficzne pismo;
  • dyskalkulia – specyficzne trudności w rozwiązywaniu najprostszych nawet zadań matematycznych, np. trudności w dodawaniu czy mnożeniu;
  • dysfonia – objawia się niewyraźnym i cichym mówieniem – wada bardzo rzadko stwierdzana.

Prezentuję kilka porad, które możecie stosować Państwo ze swoimi pociechami by ułatwić im funkcjonowanie w życiu szkolnym:

  • Codzienne 10-20 minutowe ćwiczenie techniki czytania z wykorzystaniem tekstów atrakcyjnych dla dziecka, omawianie treści czytanego tekstu, dopowiadanie dalszego ciągu, udzielanie odpowiedzi na pytania do tekstu.
  • Ćwiczenie sprawności grafomotorycznej według zaleceń specjalisty (ćwiczenia kaligraficzne).
  • Prowadzenie różnorodnych zabaw ortograficznych w atrakcyjnej formie (gry planszowe, zabawy plastyczne, programy komputerowe, ćwiczenia pisemne).
  • Stosowanie systemu wzmocnień pozytywnych (zauważanie, chwalenie i nagradzanie nawet najmniejszych sukcesów, dostrzeganie postępów).
  • Stała współpraca z nauczycielem uczącym dziecko i terapeutą w celu uzyskania informacji i zaleceń do dalszej pracy w domu.
  • Doskonalenie sprawności manualnej różnymi technikami plastycznymi, zgodnymi z zainteresowaniami dziecka.

Co robić, by dzieci nas słuchały?

Szanowni Państwo,
Wielu z nas – rodziców ma problem z tym, że dzieci nas nie słuchają. Poniżej przedstawiam kilka sprawdzonych metod, by w tym zakresie odnieść sukces wychowawczy.
1. Bądź konsekwentny.
To rzecz podstawowa i najważniejsza. Wydaje się być i najtrudniejsza, ale to nieprawda. Wszystko w naszych rękach. Gdy chcemy, by dziecko coś zrobiło, nie pytajmy o jego zdanie i chęć do działania, tylko wydajmy polecenie. Stanowczość nie oznacza jednak krzyku ani rozkazującego tonu. Nikt nie lubi rozkazów, za to słowo „proszę” bardzo pomaga.
2. Tłumacz.
Wszystkie podjęte przez nas decyzje, ustalenia oraz wszelkie sporne sprawy powinniśmy w sposób jasny i rzeczowy przedstawić dziecku. Wtedy łatwiej zaakceptuje nasze zdanie. Poczuje się docenione, potraktowane jako dorosły, zrozumie, że wszystko robimy dla niego, a nie przeciw niemu.
3. Nazywaj swoje uczucia.
Pamiętajmy, by dziecku jasno komunikować nasze uczucia. Zamiast rozładowywać swoje emocje na dziecku, powiedzmy: „w tej chwili czuję się bardzo zmęczona, za 10 minut zajmę się tobą”.
4. Nagradzaj.
Pamiętaj o pochwałach i nagrodach. Większy sukces odniesiemy zauważając nawet najmniejsze pozytywne strony postępowania naszej pociechy, niż gdy będziemy je karać. Nasze dziecko szybko zrozumie, że postępując dobrze zyskuje korzyści. PAMIĘTAJMY o odpowiednim doborze naród. Czasami może być to tylko ustna pochwała, czasami wspólny spacer, czasami wyjście do kina. Nagroda powinna być współmierna do osiągnięć dziecka.
5. Nie daj się wyprowadzić z równowagi.
Rzeczywiście, nasze dzieci z łatwością są w stanie wyprowadzić nas z równowagi. Jednak starajmy się panować nad sobą – nerwy są złym doradcą i nic nie dadzą. Mogą jedynie pogorszyć sytuację.
6. Uporządkuj Wasz dzień i ustal jasne zasady.
Dziecko musi wiedzieć, co mu wolno, a czego nie – czuje się wtedy bezpieczniej. Zasady nie mogą się zmieniać. Powinni ich przestrzegać wszyscy członkowie rodziny. Również jasny i czytelny harmonogram dnia – pory posiłków, czas odrabiania prac domowych, czas na wypoczynek itp. powinny być w miarę stałe, regularne i niezmienne.

„Dziesięć przykazań wychowania dzieci”.

1 Okaż twojemu dziecku trwałą, nieustającą miłość i opiekę – jest to tak ważne dla jego umysłowego i duchowego zdrowia, jak pożywienie dla ciała.

2 Bądź hojny w poświęcaniu dziecku swojego czasu i okazywaniu mu twojego zrozumienia – bawienie z dzieckiem lub czytanie na głos liczy się o wiele więcej niż uporządkowane, funkcjonujące bez zakłóceń gospodarstwo domowe.

3 Umożliwiaj twojemu dziecku zdobywanie nowych doświadczeń i już od pierwszych dni jego życia „zanurz” je w mówionym języku – wzbogaca to jego duchowy rozwój.

4 Zachęcaj dziecko do zabawy w każdej formie: w pojedynkę, z innymi dziećmi, do badania świata, naśladowania, eksperymentowania, budowania, kreatywnego tworzenia.

5 Chwal częściej i głośniej wysiłki niż osiągnięcia.

6 Powierzaj dziecku stale rosnącą odpowiedzialność – podobnie jak inne umiejętności trzeba je wciąż trenować.

7 Pamiętaj o tym, że każde dziecko jest wyjątkowe, jedyne w swoim rodzaju – sposób, w jaki traktujesz jedno i który jest dla niego zupełnie w porządku, dla drugiego może być niewłaściwy.

8 Pokazuj swoją dezaprobatę i niezadowolenie w taki sposób, który nie będzie oznaczał dla wieku, osobowości i rozumienia dziecka zbyt wygórowanych wymagań.

9 Nigdy nie używaj groźby pozbawienia dziecka miłości albo że je komuś oddasz. Możesz odrzucać i nie akceptować jego zachowania, ale nie pozwól nigdy, aby zrodziło się w nim podejrzenie, że możesz odrzucać jego osobę.

10 Nie oczekuj wdzięczności. Twoje dziecko nie prosiło się, żeby przyjść na świat – to była twoja decyzja.

Mia Kellmer Pringle „Czego potrzebują dzieci”

W naszej szkole MÓWIMY „NIE!!! CYBERPRZEMOCY”stopcyber
Szanowni Państwo we współczesnym świecie coraz częściej słyszymy o zjawisku cyberprzemocy. Niemalże wszystkie dzieci wychowujące się w XXI wieku mają możliwość stałego korzystania z zasobów Internetu. W prawie każdym domu znajduje się komputer czy laptop. Dzieci korzystają z tabletów lub telefonów komórkowych wyposażonych w dostęp do Internetu.
Cyberprzemoc to ośmieszanie, nękanie, dokuczanie, straszenie, poniżanie kogoś przy użyciu telefonu komórkowego lub Internetu. Może ona przybierać różne formy, do których należy zaliczyć między innymi:
★ Umieszczanie ośmieszających zdjęć lub informacji na stronach internetowych, głównie portalach społecznościowych;
★ Rozsyłanie zdjęć, filmów, informacji uwłaczających godności osoby poprzez sms’y;
★ Grożenie, wyzywanie i ośmieszanie w formie sms’ów lub e – maili;
★ Tworzenie kompromitujących i ośmieszających stron internetowych;
★ Oraz wszystkie inne działania niezgodne z wolą osoby i kompromitujące jej wizerunek;
RADY DLA RODZICÓW:
★ Zapytajcie otwarcie, co wasze dziecko robi najczęściej w Internecie;
★ Sprawdzajcie historię odwiedzanych stron;
★ Rozmawiajcie z dziećmi – uświadomcie im niebezpieczeństwa, jakie na nie czyhają;
★ Zastrzeżcie sobie, że nigdy nie powinno się podawać przez Internet osobistych danych (imienia i nazwiska, adresu, numeru telefonu);
★ Wytłumaczcie, co to jest ochrona danych osobowych;
★ Kontrolujcie wysyłane i otrzymywane przez Wasze dziecko sms’y;

Na dobry początek zapraszam do zapoznania się z 20 przykazaniami Janusza Korczaka dla Rodziców.

1) Nie psuj mnie. Dobrze wiem, że nie powinienem mieć tego wszystkiego, czego się domagam. To tylko próba sił z mojej strony.

2) Nie bój się stanowczości. Właśnie tego potrzebuję – poczucia bezpieczeństwa.

3) Nie bagatelizuj moich złych nawyków. Tylko ty możesz pomóc mi zwalczyć zło, póki jest to jeszcze w ogóle możliwe.

4) Nie rób ze mnie większego dziecka, niż jestem. To sprawia, że przyjmuje postawę głupio dorosłą.

5) Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. O wiele bardziej przejmuję się tym, co mówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.

6) Nie chroń mnie przed konsekwencjami. Czasami dobrze jest nauczyć się rzeczy bolesnych i nieprzyjemnych.

7) Nie wmawiaj mi, że błędy, które popełniam, są grzechem. To zagraża mojemu poczuciu wartości.

8) Nie przejmuj się za bardzo, gdy mówię, że cię nienawidzę. To nie ty jesteś moim wrogiem, lecz twoja miażdżąca przewaga !

9) Nie zwracaj zbytniej uwagi na moje drobne dolegliwości. Czasami wykorzystuję je, by przyciągnąć twoją uwagę.

10) Nie zrzędź. W przeciwnym razie muszę się przed tobą bronić i robię się głuchy.

11) Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia. Czuję się przeraźliwie tłamszony, kiedy nic z tego wszystkiego nie wychodzi.

12) Nie zapominaj, że jeszcze trudno mi jest precyzyjnie wyrazić myśli. To dlatego nie zawsze się rozumiemy.

13) Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. Zbyt łatwo strach zmusza mnie do kłamstwa.

14) Nie bądź niekonsekwentny. To mnie ogłupia i wtedy tracę całą moją wiarę w ciebie.

15) Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę cię pytaniami. Może się wkrótce okazać, że zamiast prosić cię o wyjaśnienia, poszukam ich gdzie indziej.

16) Nie wmawiaj mi, że moje lęki są głupie. One po prostu są.

17) Nie rób z siebie nieskazitelnego ideału. Prawda na twój temat byłaby w przyszłości nie do zniesienia. Nie wyobrażaj sobie, iż przepraszając mnie stracisz autorytet. Za uczciwą grę umiem podziękować miłością, o jakiej nawet ci się nie śniło.

18) Nie zapominaj, że uwielbiam wszelkiego rodzaju eksperymenty. To po prostu mój sposób na życie, więc przymknij na to oczy.

19) Nie bądź ślepy i przyznaj, że ja też rosnę. Wiem, jak trudno dotrzymać mi kroku w tym galopie, ale zrób, co możesz, żeby nam się to udało.

20) Nie bój się miłości. Nigdy.